Rudzik

Veronica

Kot, którego bardzo kochałam, był już stary. Kiedy wracałam do domu, zawsze mnie odprowadzał do drewnianych drzwi, gdzie kończy się moje podwórko. Ale był tak niepowtarzalny, jak nikt, a kogo nie napotkałam, np. sąsiadkę, zawsze powtarzała "Ten kot jest niepowtarzalny, dobrze się trzyma, choć jest staruszkiem". Spacerowaliśmy sobie, rozmawiałam nawet z nim, opowiadałam mu wszystko. I zawsze powtarzałam, że był "człowiekiem". Pewnego razu chciałam pokazać mojemu tacie, co ten kot potrafi. Niezbyt mi się to udało, a tata wciąż nie wierzył, że kota można "wytresować" jak psa. Uwierzył, w pewnym momencie uwierzył, aż nadszedł ten dzień (październik, lub listopad), ale wiem, że niedziela, kiedy tata zaniósł mojemu Rudzikowi mleko. Wróciliśmy z kościoła i dowiedziałam się, że... że.... Już go nie ma ze mną. I skończyło się wszystko, opowiadanie wszystkiego, nauki, a przede wszystkim moja miłość do niego się skończyła. Płakałam jakieś dwa dni, nie mogłam się uspokoić. A jak pisałam do Mikołaja, to kazałam go pozdrowić tam w niebie ode mnie i wtedy zawsze płakałam.

[*]

Black Spaniel

Tak wiem jak to jest! To okropne wpółczuje! [*]

AshiraHera

Biedny Rudzik [*]

puzon

wiem co czujesz
tez miałam kota i też go tresowałam
umiał chodzić na smyczy
skakał przez przeszkody i reagował na komendy
ale uciekł...

Black Spaniel

następne [*] to na prawde okropne gdy się straci tego kogo się kocha!

Veronica

dziękuję za współczucie

Black Spaniel

Nie musisz dziękować Smile